Vrij snel na de geboorte van Kensi (zie verhaal hier), raakte ik na een jaar weer zwanger. Dat ging helaas, net als voor de zwangerschap van Kensi, vroeg mis. Een aantal weken later was is ik zwanger van Deacon.
In de weken voor de bevalling had ik angst, angst dat ik hem niet op mijn eigen houtje eruit kon persen, omdat Kensi met een vacuümpomp was geboren. Uiteindelijk sprak ik dit bij mijn laatste afspraak uit, heeft ze mij gestript, en een uur later begon de bevalling. Mijn wens was dat de verloskundige die dienst zou hebben als ik ging bevallen, continu bij mij zou blijven door de negatieve ervaring die ik bij Kensi had. Toen de weeën doorzette, belde mij man mijn schoonmoeder om Kensi en de hondjes op te halen. Ik weet nog heel goed het moment dat ik leunend aan de bank en ook de box mijn weeën wegzuchten. Kensi was in de box aan het spelen en ik barstte in huilen uit. Zij had hier niet om gevraagd, mijn kleine meisje, straks grote zus. Ik mocht weer een stukje loslaten op dat moment.
Toen ik hoorde wie er dienst had, was ik een beetje teleurgesteld, ik had niet zo’n klik met haar. Maar toen zij bij mij thuis kwam, verdween dat als sneeuw voor de zon. Ze luisterde, gaf me de tijd, overlegde en liet mij zelf beslissingen nemen. Wat een verademing! Ze kwam rond een uur of 20u bij mij en mijn bevalling was goed op gang (3-4cm geloof ik). Mijn man had ik niet nodig en hij kon lekker zijn eigen ding doen. We spraken af dat ze om 22u weer zou langskomen. Ze vertrok en ineens…… geen weeën meer! Ik vond het heerlijk. Gewoon even niets! Ik probeerde onder de douche of de weeën weer op wilde komen, maar er gebeurde weinig. Ik besloot er lekker van te genieten, nam een lolly en ging lekker samen met mijn man in bed TV kijken.
Om 22uur kwam de verloskundige weer. Ik vertelde dat de weeën weg waren. Omdat ze dacht dat het weleens snel kon gaan, had ze de kraamzorg wel al gebeld en zij was ook onderweg, dus afbellen ging niet meer (ze nam niet op). De verloskundige vroeg wat ik wilde en ik gaf aan dat ik gewoon ging slapen en wellicht dat het morgen wel weer op gang zou komen of misschien in de loop van de nacht. Ze vertrokken beide weer en ik dook mijn bedje in met het idee te gaan slapen. Wat nog grappig was, het was de zoveelste hittegolf en het was nog steeds 27 graden in de avond, wij waren op zolder met airco en zowel de kraamzorg als de verloskundige bleven hangen om lekker even af te koelen.
Nog geen uur nadat ze waren vertrokken begonnen de weeën weer en klom ik weer het bed uit (ik kon de weeën alleen maar staand/lopend/leunend opvangen). Na het nog even te hebben aangekeken, besloten we de verloskundige toch weer te bellen. Toen ze kwam en de kraamzorg ook weer had meegenomen waren de weeën goed op gang. Ik had zo’n 6cm ontsluiting, de weeën werden in het uur daarna ook niet heftiger en Deacon lag niet heel laag nog, ondanks dat ik alleen maar in verticale positie was. In overleg besloten we mijn vliezen te breken. Dit had ze al om 22uur voorgesteld, maar omdat ik intuïtief wist dat het dan snel zou gaan en ik hier nog niet klaar voor was, heb ik nee gezegd. Er kwam weinig vruchtwater en het beetje wat kwam was lastig te beoordelen, maar het zag wel wat gelig. Mijn ontsluiting was weer wat minder geworden (4/5cm) en ze wilde toch naar het ziekenhuis, omdat ze het idee had dat er meconium in het vruchtwater zat. Ook dit ging in overleg en ik stemde in. Zij belde de ambulance (het was midden in de nacht, inmiddels 1:30u/2:00u en nog altijd 25 graden buiten) en die was er met 10 minuten. Deacon begon toen heel erg hard te trappelen in mijn buik, achteraf denk ik dat hij in de goede positie is gaan draaien. Ik dacht heel even: “ohw leuk, mag ik ook eens in een ambu!” Dat was van hele korte duur (1 seconde ofzo), want zoals ik al wist ging de bevalling in sneltreinvaart na het breken van de vliezen.
De buikweeën, gingen over in rugweeën en werden erg intens. Het enige wat hielp was flinke tegendruk. Mijn man en kraamzorg hielpen mij zoveel mogelijk en tussen 2 weeën door verplaatste ik mij naar beneden. Van 5cm ontsluiting op zolder, ging ik naar 8cm toen ik beneden kwam (hier zat nog geen uur tussen). De verloskundige was al vooruit gereden, gezien de ambulance met 200km per uur over de snelweg gaat. Ik liep naar de brancard en BAM hallo persdrang! Ik mocht niet anders dan liggen op mijn rug in de ambulance vanwege de veiligheid, dat waren 10 helse minuten! Ik mocht niet persen van de broeder, want stel je voor dat de baby in de ambulance wordt geboren 😉, maar mijn lichaam deed het vanzelf.
Eenmaal in het ziekenhuis, was mijn eigen verloskundige daar, ook al was ik medisch geworden, zij zou alsnog mijn bevalling begeleiden, samen met de klinisch verloskundige. Dit was zooooo fijn! Ik kroop op handen en knieën op het bed en trok alle kleding die ik nog aan had uit, ik volgde mijn eigen lijf. Tussen de persweeën zat wat meer tijd en tussendoor kon ik lekker even wegdoezelen met mijn armen over de hoofdsteun van het bed die we helemaal omhoog hadden gezet. Wat was dat fijn zeg! 15 minuten na aankomst in het ziekenhuis werd onze Deacon geboren, om 2:34u (dat getal viel mij gelijk op), op 27 juli 2018, op de warmste nacht ooit met bloedmaan. Nadat ik hem in mijn armen had en mijn man had gekust, was het eerste wat ik deed de verloskundige een knuffel geven en haar bedanken. Wat was ik blij met haar, enorm dankbaar voor de steun die ze me heeft gegeven, door mij de regie en het vertrouwen te geven. De placenta werd geboren, nadat er op mijn verzoek een prik is gezet, omdat ik veel buikpijn had. De navelstreng hebben we laten uitkloppen, ook aan deze wens werd voldaan. Het eerste uur waren we lekker alleen, Deacon dronk gelijk goed aan de borst. Zoveel liefde! Ik kon me niet voorstellen dat ik nog meer liefde in mij had na Kensi, maar jeetje het werd alleen nog maar meer! In de ochtend kwam de verloskundige nog even gedag zeggen, dat vond ik ook heel erg fijn en ik bedankte haar nogmaals voor haar zorg.
Hiermee werd het zaadje dat was geplant al een heel klein plantje….
Ik ging steeds meer leren over mijzelf en hoe mijn kinderen mijn spiegel zijn. Ik ging een traject aan met Simone Scherpenzeel (psy.moon) en kwam steeds meer bij mijn kern. De ervaring die ik bij Deacon zijn geboorte heb mogen ontvangen, dat gunde ik elke moeder. Deze positieve geboorte ervaring heeft zoveel impact gehad in hoe ik mij verder heb ontwikkeld en nog steeds aan het ontwikkelen ben. Simone hielp mij met alles in perspectief te brengen, hoe ik bij dat gevoel kon komen, die ik tijdens mij bevalling zo goed kon volgen. Na verschillende gesprekken, onder andere ook met de verloskundige uit mijn kraamweek, werd meerdere keren genoemd of het beroep tot doula niet wat voor mij was. Ik ging in oktober 2019 naar de informatiemiddag en toen wist ik het! Dit is wat ik wilde doen!
De maanden die daarna volgden waren heftig, ik raakte overspannen en dit gaf mij de tijd om te voelen wat ik nu wilde en hoe ik dat wilde gaan vormgeven. Ik besloot mijn hart te volgen en schreef mij in voor september 2020 om de opleiding te starten, ondanks dat we toen al in lockdown zaten, het voelde goed voor mij. Ik besloot mijn bedrijf al in augustus te starten, Doula Tessa werd geboren. Alles had ik al uitgestippeld en vormgegeven, met de nodige hulp. Mijn logo ontstond, mijn ideeën en droom kregen steeds meer vorm. Ik volgde de verschillende massageopleidingen, terwijl ik bezig was met de doula opleiding. En binnen no time had ik mijn stages al rond. Mijn eerste bevalling die ik mocht begeleiden was prachtig en gelijk een vuurdoop. 27uur op de been geweest, maar wat een ervaring! En ik heb zoveel kunnen betekenen voor de moeder en haar partner. Yes, hiervoor ben ik hier op aarde. Liefde, liefde en nog eens liefde, in alle vormen!
Mijn droom? Overal centra of community’s waar je wordt begeleid vanaf het moment dat je een kinderwens hebt tot een aantal jaren na de bevalling. Qua voeding, beweging, psyche, spiritueel……. Alles onder 1 dak, samen met andere moeders (to be).
Maak jouw eigen website met JouwWeb